แผ่นหลังของร่างบางถูกน้ำซุปของราเมนที่เพิ่งจะเดินราดไปที่หลังรอยแดงคอยๆแพร่ออกไปเป็นวงกว้างความรูสึกแสบก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงจะเจ็บขนาดไหนซองมินก็ยังพยายามที่จะผลักร่างสูงออกไปจากร่างกายของตน
แต่ก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ที่คนตัวเล็กจะมีกำลังมากกว่าคนตัวโตได้อย่างไร
เพียงชั่วพริบตาร่างบางถูกจับกดให้นอนลงไปยังโต๊ะราคาแพงที่ตั้งอยู่กลางห้องครัวแขนเรียวถูดมือหนาจับตรึงไว้ที่มุมโต๊ะ เมื่อแขนใช้งานไม่ได้ขาเรียวก็เริ่มทั้งเตะ ทั้งถีบไปที่ร่างสูงแต่ก็ถูกร่างสูงใช้ขาล็อกไว้ในภายหลังในเมื่อไม่สามารถเอาชนะร่างสูงด้วยกำลังคำพูดขอร้องอ้อนวอนต่างๆนานากดหลุดออกมาจากปากเรียว แต่ด้วยความโกรธทำให้ร่างสูงก็ไม่ยอมฟังคำของร่างบางเลย ในใจของโจ คยูฮยอนในตอนนี้คิดเพียงแค่จะต้องทำให้ร่างบางยอมรับให้ได้ว่าเค้านั้นเจ้าของร่างกายนั้น
“คยูฮยอนชั้นขอโทษ...หยุดเถอะนะ” ร่างบางพยายามขอร้อง
“ไม่ทันแล้วซองมิน นายผิดเองที่พูดแบบนี้”เสียงทุ้มต่ำ กระซิบกระเส่าข้างหู พร้อมกับฝ่ามือร้อนผ่าวที่ไล้แผ่วๆที่ต้นแขนร่างเรียว ริมฝีปากเคลียไล้ใบหู ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ไปตามลำคอของชายหนุ่มซึ่งพยายามเอียงคอปิดไม่ให้อีกฝ่ายสัมผัสเขาได้ถนัดขึ้น
“อะ...อย่า...ได้โปรด...”ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนทำถ้าจะถอดเสื้อผ้า
ร่างสูงหยุดการกระทำก่อนจะพูดขึ้น
“นายแน่ใจหรอว่าไม่ต้องการชั้น” ก่อนจะหันไปจัดการกับเสื้อผ้าของตนเองต่อ
“แน่ใจสิ....ชั้นไม่เคยต้องการนายเลยสักครั้ง” คำพูดของร่างบางไม่กระตุ้นความโมโหให้ก็คยูฮยอนเป็นอย่างมาก
“งั้นหรอ....”ในวินาทีถัดมา ริมฝีปากร้อนก็ฉกวูบลงมาบดเม้มกับริมฝีปากของร่างบางอย่างหนักหน่วง ซองมินพยายามเม้มปากแน่น แต่มือใหญ่ก็ผละจากไหล่มาขยุ้มบีบลำคอของเขา นิ้วแข็งกดลงกับหลอดลมแน่นจนหายใจไม่ออกต้องผวาอ้าปากหายใจ ปลายลิ้นอุ่นจึงเข้าซอกซอนกระหวัดรัดพันกับลิ้นร้อนอย่างรุนแรง จูบที่ดุดันบดขยี้เอาจนได้เลือด
“นายรู้มั้ยว่า...ปากของนายรสชาติยังไง?” คยูฮยอนถามพลางลิ้มรสเลือดจากริมฝีปากอิ่มนั้น
ร่างเพรียวบางผวาสะดุ้งขึ้นเมื่อมือใหญ่ค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วหยาบกร้านไล้ไปบนเนินอกขาวสะอาดก่อนที่จะโน้มริมฝีปากลงมาแตะและขบกัดทิ้งรอยไว้อีกแห่ง ทำเอาร่างบางเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บแปลบ
“อกของนายมันไวต่อสัมผัสมากเลย นายว่ามั้ย” แค่ขาดคำ ริมฝีปากร้อนก็เข้าครอบครองยอดอกสีหวาน ขบเม้มและดูดดุนจนแข็งเป็นไต ซองมินผวาเฮือก การกระทำของร่างสูงจงใจทำให้เขาเจ็บ
“อ๊ะ...อาาาาาาา”
“ตอนที่ตื่นเต้นมาก ๆ มันจะแข็งแล้วก็สีเหมือนเชอร์รี่เลยใช่มั้ย?” คำถามนั้นเหมือนจะไม่ต้องการคำตอบ ทั้งปากและมือผลัดกันเข้าบดคลึงขยี้ยอดอกทั้งสองข้างจนหนำใจ พลางก็ฝากรอยแดงช้ำไว้ประปรายไปตามผิวเนียน
มือใหญ่เข้ากอบกุมร่างของร่างบางอีกครั้ง ปลายนิ้วโป้งขยี้ถูส่วนปลายที่เริ่มจะหยาดเยิ้มและเร่งจังหวะ ทั้งน้ำเสียง คำพูด และการกระตุ้นนั้นเร้าอารมณ์เหมือนจะบังคับให้ไปจนถึงสุดยอดแห่งตัณหา
“อะ...อา...” ซองมินครางออกมาอย่างสุดกลั้น เอวบางขยับรับจังหวะของมือแกร่งอย่างลืมตัว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งขึ้นทั้งร่างเมื่อปลายนิ้วของร่างสูงล่วงล้ำเข้ามาในร่าง
“อ๊า!! อย่า!!!!”
ร่างสูงถอนนิ้วออกจากร่าง ร่างบางถอนใจเยือก แต่แล้วก็ต้องร้องอุทานออกมาเมื่อคยูฮยอนดึงข้อเท้าข้างหนึ่งไปมัดเอาไว้กับลูกกรงตรงปลายเตียงด้วยขาข้างหนึ่งของกางเกงยีนส์ที่ถูกถอดกองไว้
“ไม่! จะทำอะไรน่ะ!?” เสียงหวานถาม
ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาจับร่างของร่างบางเหวี่ยงพลิกให้นอนคว่ำ ด้วยการกระทำแบบนั้นทำให้ผ้าที่มัดข้อเท้ารัดแน่นขึ้น และเข็มขัดหนังที่มัดข้อมือไว้แน่นอยู่แล้วบาดเข้าไปในเนื้อจนเลือดซิบ
มือแกร่งช้อนสะโพกกลมยกขึ้นก่อนจะจรดแก่นกายเข้าที่ช่องทางเร้นลับแล้วค่อย ๆ แทรกกายเข้าหาช้า ๆ
ซองมินกรีดร้องสุดเสียง น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวดเกินจะบรรยาย แต่มันยังไม่สิ้นสุดแค่นั้นเมื่อชายหนุ่มล็อกสะโพกของเขาไว้แน่นแล้วกระทั้นร่างเข้าไปจนสุดในครั้งเดียว
ร่างสูงเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ของตน ไม่นานทั้งสองได้ปลดปล่อยหยาดแห่งความต้องการ
คยูฮยอนอุ้มร่างบางไปนอนบนเตียง แต่เมื่อเค้าเดินออกมาก็พบกับใครบางคนที่ไม่ได้พบกันนาน
“พี่....”
