[[Chapter 11]]::: NEW JOP:::งานใหม่[NC KYUMIN]
แสงแดดเริ่มเล็ดลอดผ่านม่านเข้ามาทำให้ร่างบางรู้สึกตัว ดวงตากลมโตเปิดขึ้น คนที่รังแกเค้าตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานั้นตอนนี้คนๆนั้นกลับไม่อยู่แล้ว ซองมินรีบยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่ความเจ็บก็แล่นไปทั่วช่องท้อง ร่างบางพยายามฝืนตัวขึ้นเดินไปเก็บเสื้อผ้าของตนที่ถูกโยนไปอยู่รอบๆเตียง และเดินตรงไปยังห้องน้ำชำระล้างร่องรอยที่คนๆนั้นทิ้งไว้บนร่างของตน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้…...
ภายในห้องทำงานร่างสูงนั่งอยู่ประจำตำแหน่งของตนงานของเค้าเสร็จไปกว่าครึ่งแล้ว เด๋วค่อยมาทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้
ร่างสูงลุกขึ้นและเดินไปยังห้องของเค้า แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่พบคือความว่างเปล่า!!!
แต่เสียงน้ำกระทบกับร่างกายทำให้ร่างสูงรู้ว่าคนที่เค้ากำลังหาอยู่นั้นไม่ได้หายไปไหน
ร่างสูงก้าวไปนั่งบนที่ปลายเตียงรอเวลาที่ ซองมินจะออกมาจากห้องน้ำ
‘แอ๊ด...’ เมื่อร่างบางออกจากห้องน้ำภาพของคยูฮยอนที่นั่งไขว้ห้างอยู่ที่ปลายเตียงก็ปรากฏสู่สายตาของซองมิน
“นิ..นี่นายทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” จากท่าทางของร่างบางทำให้คยูฮยอนรู้ว่าคำถามที่ซองมินถามออกมานั้นร่างบางไม่ได้ต้องการคำตอบที่พูดถามออกมานั้นเหมือนจะเป็นการถ่วงเวลาซะมากกว่าเพราะขาทั้ง 2 ข้างของร่างบางนั้นก้าวไปหาประตูอย่างรวดเร็ว
“อ้าวจะรีบไปไหนล่ะ” แต่คยูฮยอนก็ไม่ปล่อยให้ร่างบางสามารถออกจากห้องไปได้แขนแกร่งคว้าเอวร่างบางไว้ทันที
“ปะ..ปล่อย ชะ..ชั้นจะไปทำงานต่อ” เสียงหวานเริ่มตะกุกตะกัก ความกลัวเริ่มเกิดขึ้นมาทีละนิด กลัวว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเค้าจะมีแผนอะไรมาสร้างความเดือดร้อนให้เค้าอีก
“ไม่ต้องแล้วล่ะ ชั้นมีงานใหม่ให้นายแล้ว แค่นายนอนอยู่บนเตียงเฉยๆก็พอ”
“ฮะ!? มะ..ไม่นะ! อื้ม” ยังไม่ทันร่างบางจะพูดจบกลีบปากบางก็ถูกปิดอย่างรวดเร็วด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้า นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง พร้อมมือเล็กที่พยายามผลักอกของคนที่ตัวโตกว่าสุดแรง แต่แรงส่วนมากนั้นหมดไปกับกิจกรรมเมื่อคืนที่เค้าไม่อยากร่วม ถึงจะไม่มีแรงจะต่อต้านแต่ริมฝีปากของร่างบางยังคงปิดแน่นไม่ปล่อยโอกาสให้ร่างสูงรุกล้ำเข้าไปได้เลย
มือหนาที่เคยวางอยู่บนเอวของร่างบางเลื่อนขึ้นมาบีบแก้มซองมินอย่างแรง และแล้วกลีบปากบางก็ถูกเปิดออก ร่างสูงส่งลิ้นชื้นของตนไปควานหาความหวานอย่างชำนาญ
เมื่อถูกรุกราน ซองมินจึงตั้งสติได้ ร่างบางขบฟันลงไปยังสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในปากของตนทันที คยูฮยอนผงะออกจากร่างบางไป มาคิดว่าจะถูกโต้กลับด้วยวิธีนี้ทั้งๆที่เมื่อคืนยังไม่เห็นว่าจะมีพิษสงอะไร ร่างบางใช้จังหวะนี่ผลักร่างสูงออก พยายามวิ่งออกไปข้างนอกห้อง
ความเจ็บทำให้ร่างสูงโมโห เขาวิ่งไปคว้าแขนซองมินเอาไว้ทันแล้วกระชากให้หันกลับมากำปั้นของร่างสูงอัดเข้าไปยังท้องน้อยอย่างเต็มแรง ซองมินจุกจนตัวงอ
ร่างเล็กของซองมินถูกพามายังเตียงอีกครั้ง ซองมินขืนตัวสุดกำลัง...แต่..กำลังแค่นี้จะทำอะไรได้ คยูฮยอนออกแรงแค่นิดเดียวก็สามารถกดให้เค้านอนลงบนเตียงได้แล้ว
นิ้วเรียว ค่อยๆ เกลี้ยผมที่ปรกลงใบหน้าของร่างบางที่มีแววตื่นกลัวอยู่อย่างเบามือ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของร่างสูง แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้บอกเลยว่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงนี้จะเป็นอิสระได้....
“ยอมตั้งแต่แรกก็คงไม่เจ็บตัวอย่างนี้หรอก”
จบประโยคริมฝีปากอุ่นร้อนก็แนบลงกับซอกคอรอยแดงค่อยๆเพิ่มขึ้นตามซอกคอและไหล่มนของร่างบาง ในขณะที่เรียวนิ้วหยอกล้อกับยอดอกอย่างสนุกมือริมฝีปากของร่างสูงกำลังเล่นสนุกกับร่างขาวเนียนที่อยู่ใต้ร่างของเขา ฝ่ามือขิงร่างสูงเลื่อนต่ำลง ลูบไล้หน้าท้องเนียนเรียบ เลยไปยังส่วนอ่อนไหวของร่างบาง
“อ๊ะ..อย่า..” มือเล็กปัดป้องร่างสูง
“อยู่นิ่งๆ” ร่างสูงสั่ง และมือของคยูฮยอนก็ผละออกจากแกนกายของร่างบางจริงๆ......เพื่อที่จะมาปลดกระดุมกางเกง มือหนาถอดกางเกงของตนออกอย่างรวดเร็ว
“ไม่..ไม่เอาแบบนี้”
อีกฝ่ายไม่สนใจกับคำพูดของร่างบาง สิ่งที่เค้าสนใจในตอนนี้เป็นร่างเปลือยเปล่าของร่างตรงหน้ามากกว่า สองมือลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ลิ้นชื้นตวัดลิ้มรสชาติหอมหวานราวกับจะกลืนกินร่างบาง ต้นขาของร่างสูงบดเบียดไปตรงจุดอ่อนไหวของซองมิน
“อย่า..ไม่เอา” ซองมินพยายามบีบขาเข้าหากัน แต่มันกับเป็นการทำให้ร่างสูงรู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก
มือหนาจับเรียวขาขาวห่างออกจากกัน แม้พยายามขืนเอาไว้แต่ร่างบางก็ไม่สามารถต้าน แรงของร่างสูงได้ ฝ่ายรุกรานขยับแกนกายของตนมาเสียดสีกับช่องทางคับแคบที่เค้าเคยรุกล้ำไปเมื่อคืน
“มะ...ไม่นะ..ได้โปรด” ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
มือหนาลากดึงร่างบางกลับมาหาตนแกนกายเครียดขึงรุกล้ำเข้าไปในช่องทางคับแคบนั้นอย่างรวดเร็ว
“อย่า!!!” ร่างบางร้องเสียงหลง
ความเจ็บปวดเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เจ็บ...เจ็บยิ่งกว่าครั้งที่ผ่านมาอาจจะเป็นเพราะครั้งนี้ไม่มีการเตรียมพร้อมมาก่อน
แต่ร่างหนายังคงรุกล้ำเข้ามาลึกกว่าเดิม ร่างบางจะร้องขนาดไหน ก็ไม่เป็นผลร่างสูงขยับสะโพกรุนแรงขึ้น
“อ๊ะ...อ๊า” ความเสียวซ่านเริ่มเข้ามาแทนความเจ็บปวดถึงปากร่างบางจะครางออกมาเสียงดังแต่น้ำตาก็ยังคงรินไหลออกมาไม่หยุด ร่างสูงกระแทกกายหนักหน่วงไม่สนใจน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางของร่างบาง ทุกการกระทำของร่างสูงล้วนทำตามความพึงพอใจของตนเอง คยุฮยอนเลียริมฝีปากของตนอย่างพึงพอใจในกามรสที่ได้จากร่างบาง
นับตั้งแต่ร่างสูงสอดแทรกกายเข้าไปเป็นเวลาเพียงไม่นาน แต่ซองมินกับรู้สึกว่าเวลานี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน ถึงจิตใจจะต่อต้านขนาดไหนแต่ร่างกายกับไม่ยอมฟัง...แต่แล้วผนังรุ่มร้อนภายในก็บีบรัดตัวอย่างรุนแรงเป็นการบ่งบอกถึงขีดสุดของร่างบางที่กำลังจะมาถึง ร่างสูงจึงขยับสะโพก กระแทกกายรุนแรงจังหวะสุดท้ายที่ส่งกายเข้าหาก็ปลดปล่อยหยาดแห่งอารมณ์ทะลักเข้าไปในร่างของผู้ที่ถูกรุกราน
เรียวขาบางสั่นระริก ซองมินแทบจะหมดสติในวินาทีนั้นแต่พอร่างสูงขยับแกนกายออก ซองมินก็ต้องผวาสะดุ้ง ร่างบางหมดแรงได้แต่นอนหอบอยู่บนเตียงราคาแพง
สายตาของร่างสูงสำรวจร่างกายของคนที่อยู่บนเตียง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน คราบที่ควรมีหลังเสร็จกามกิจกลับไม่มี
“นี่นายยังไม่เสร็จหรอ??”
“…”
ไม่มีคำตอบ ร่างบางยังคงหลับตาพริ้มอย่างหมดแรง
คยูฮยอนขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งมือหนากระตุ้นเร้าส่วนอ่อนไหวตรงกลางอย่างช้าๆ ทำให้ร่างบางผวาเฮือก
“ไม่...อย่า...”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นอีกครั้ง “ทำไมล่ะ? อารมณ์ค้างไม่
ดีหรอกนะ”
“ไม่..ผมไม่ไหวแล้ว..พะ..พอเถอะ” ร่างบางของร่าง
“เงียบเถอะ”
“อย่า..ได้โปรด..อ๊ะ..อ๊ะ”
ความชำนาญของร่างสูงทำเอาจนร่างบางที่อยู่ข้างใต้นั้นตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งจนได้ มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น ลมหายใจเริ่มติดขัด
“เรียกชั้นสิ...” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
อะ...คะ..คยูฮยอน...” เสียงครางหวานดังขึ้น
ร่างหนายิ้มอย่างพอใจเมื่อเอวบางเริ่มขยับรับจังหวะที่ชักพาได้ คยูฮยอนประกบริมฝีปากไปตักตวงความหอมหวานจากร่างบาง..และเมื่อที่สุดของอารมณ์มาถึง แกนกายของร่างบางปลดปล่อยอารมณ์ออกมาจนหมด ฉีดเลอะไปยังแผ่นอกของตนเอง เสียงแหบพร่าหวีดคราง...เมื่อทุอย่างจบลงสติของร่างบางก็หลุดลอยออกไป
