แสงแดดยามเช้าส่องเข้ากระทบกับผ้าม่านสีทึบที่ยังคงมีร่างบางและร่างสูงร่างหนึ่งยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอนสีขาวที่บัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แสงแดดที่สาดเข้ามาในยามเช้ากระทบกับใบหน้าของร่างบาง ทำให้ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวขึ้นแต่ก็ยังไม่สามารถที่จะยันตัวขึ้นลุกขึ้นจากที่นอนได้มากนัก
"...อื้อ..." ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวและพยายามที่จะลุกขึ้นแต่ว่าก็ไม่สามารถขยับได้เพราะยังมีอีกสิ่งหนึ่งของร่างสูงเชื่อมอยู่ร่างบางพยายามที่จะเอาสิ่งที่เชื่อมอยู่ในร่างกายของตนออกอย่างช้าๆด้วยเรี่ยงแรงทั้งหมดที่มีอยู่
"...อ๊ะ...เจ็บ..." ร่างบางเผลอส่งเสียงร้องออกไป เสียงของร่างบางเข้าไปกระทบกับโสตประสาทของร่างสูงทำให้ร่างสูงรู้สึกตัวขึ้น
"ดงแฮ นายทำอะไร" ใช่ว่าร่างสูงจะไม่รู้ว่าร่างบางพยายามที่จะนำสิ่งนั้นออกมา เขารู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่ดงแฮขยับตัวแล้ว แต่ที่เขาแกล้งหลับต่อเพราะว่าเขาอยากรู้ว่าร่างบางตรงหน้าจะทำอะไร
"..อ๊ะ...คิบอม..อ๊า.." ร่างบางร้องเสียงหลง เมื่อร่างสูงอาศัยจังหวังที่ร่างบางเผลอตกใจดันแก่นกายเข้าไปสุดจนทำให้น้ำที่อยู่ภายในตัวออกร่างบางไหลออกมาตามซอกขาขาว
"นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะดงแฮว่านายจะทำอะไร" ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางอย่างแผ่วเบา พร้อมทั้งเลื่อนใบหน้าคมไปขบเม้มซอกคอขาวๆนั้นให้เป็นรอย
"อย่า ไม่เอา ปล่อยฉันนะ" ดงแฮพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นออกจากตัวคิบอมถึงแม้จะรู้สึกเจ็บส่วนล่างอย่างมากก็ตาม ยิ่งร่างบางดิ้นมากเท่าไรร่างสูงก็ยิ่งกดทับมากเท่านั้น
"นายก็บอกฉันสิ ! ว่านายจะทำอะไรห๊ะ!!" ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบางด้วยความโมโหเมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมตอบคำถามของเขา
"ฉัน..อยากกลับบ้าน"
"จะรีบกลับไปไหนล่ะ บ้านนายไม่หนีไปไหนหรอก"
"แต่ฉันอยากกลับบ้าน ปล่อยฉันไปเถอะนะคิบอม นะ ฉันขอร้อง " ร่างบางพยายามร้องขอความเห็นใจจากร่างสูงเพื่อที่ให้ร่างสูงพากลับบ้านสักที !
"ได้แต่นายต้องยอมทำตามที่ชั้นสั่ง" ร่างสูงพยายามยื่นข้อเสนอให้กับร่างบางเพื่อที่จะยื้อเวลาออกไปให้อยู่กับร่างบางให้นานที่สุดในตอนนี้
แต่ก็ไม่รู้เหตุผลว่าแท้จริงแล้วที่เขากระทำกับร่างบางในตอนนี้มันคืออะไร มันคือความรัก หรือแค่เพียงอารมณ์
ชั่ววูบเท่านั้น หรือแค่เพียงความหลงใหล ในตัวของร่างบางที่ร่างสูงไม่อาจคิดหาคำตอบนั้นได้มันเพราะอะไรกัน !
"คำ..คำสั่งอะไร ??" ร่างบางถามร่างสูงเสียงสั่น เพียงแค่ร่างบางมองใบหน้าของร่างสูง เขาก็รู้สึกเสียว วาบที่สันหลังในตอนนี้
"หึหึ นายต้องมี..." ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบประโยคก็ดันมีเสียงโทรศัพท์แทรกเข้ามาเสีก่อนทำให้ร่างสูงชักจะอารมณ์เสียขึ้นมาบางแล้ว
" คือเดกาคือ เดกานัน คือเดกา"
"..อ๊ะ.." ร่างบางร้องด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ ทำให้ส่วนนั้นหลุดออกจากตัวร่างบาง
"ครับ สวัสดีครับ" คิบอมกรอกน้ำเสียงลงไปด้วยถ้อยคำที่สุภาพ
"อ่อ ครับ อยู่ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวจะพากลับไปส่งให้ถึงที่บ้านเลยครับ" คิบอมพูดพลางใช้สายตามองไปยังร่างบางที่เขยิบตัวไปนั่งจนสุดปลายเตียงและนั่งขดตัวอยู่ใต้ผ้าผืนหนา
"ครับ สวัสดีครับ"
"พ่อฉันโทมาใช่ไหม ? ใช่ไหมคิบอม ? พาฉันกลับบ้านเถอะนะ" ทันที่ที่ร่างสูงจบบทสนทนา ร่างบางก็รีบเอยแทรกขึ้นมาทันที
"ทำไม ! อยากกลับบ้านนักหริอไงห๊ะ ! อยู่กับฉันแล้วมันขยะแขยงมากหรือไงดงแฮ ! " ตอนนี้ร่างสูงเริ่มโมโหร่างบางที่บอกให้เขาพากลับบ้านตั้งแต่ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้ว
"ใช่ฉันอยู่กับนายแล้วฉันรู้สึกขยะแขยง นายมันสกปรกคิบอม ! " ดงแฮตวาดใส่ร่างสูง ทำให้อารมณ์ตอนนี้ของร่างสูงเกินกว่าที่จะระงับได้
"ดงแฮ !!" ร่างสูงเผลอตบหน้าร่างบางเข้าอย่างเต็มแรงทำให้ปากของร่างบางมีเลือดไหลซิบ รวมถึงทั้งใบหน้าของร่างบางที่ตอนที่มีรอยฝ่ามือของร่างสูงเห็นอย่างเด่นชัด
"นาย ! ไอ้ชั่ว สารเลว ฉันเกลียดนายคิบอม จำไว้ฉันเกลียดนาย !!" ทันที ที่ร่างบางพูดจบประโยค ร่างสูงก็ประกบจูบปากร่างบางทันที ร่างสูงพยายามสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของร่างบางแต่ร่างบางไม่ยอมเปิดปากทำให้ลิ้นของร่างสูงไม่สามารถสอดเข้าไปในปากของร่างบางได้ ทำให้ร่างสูงชักจะเริ่มทนไม่ไหวจึงบีบปากของร่างบางอย่างรุนแรง ทำให้ร่างบางยอมเปิดปากออกมา ร่างสูงจึงสามารถสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของร่างบางได้ในทันที
"อื้ม ฮึก" ร่างบางพยายามทุบไหล่ร่างสูงอย่างแรง จึงทำให้ร่างสูงถอนริมฝีปากออกมาออกมา
"หึ เกลียดฉันมากใช่ไหมดงแฮงั้นก่อนที่นายจะกลับบ้าน ฉันจะทำให้นายเกลียดฉันมากกว่านี้ ! ยังไงนายก็หนีฉันไม่พ้น ดงแฮ !!!!!! " ทันที่ร่างสูงพูดเสร็จ ร่างสูงก็กดทับตัวร่างบางในทันที ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีการอ่อนโยน ในตอนนี้มีแต่ความรุนแรงที่กำลังครอบงำจิตใจของร่างสูงอยู่ในตอนนี้
"ฮึก อ๊ะ เจ็บ พอเถอะ ไม่เอาแล้ว" ร่างบางพยายามขอร้องร่างสูงที่กำลังยัดเยียดในสิ่งที่ตนเองไม่ต้องการเข้ามาในร่าง ร่างสูงกระแทกแก่นกายเข้าไปในตัวของร่างบางจนสุดความยาว โดยไม่มีการเล้าโลม ไม่มีการเบิกทางแต่อย่างไร ทำให้รอยแผลที่ฉีกขาดอยู่แล้วยิ่งฉีดขาดมากเข้าไปอีก
"อะไรกันดงแฮ ยังเจ็บอีกอยู่หรอ อ๊า นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกของนายสักหน่อย" พอร่างสูงเอ่ยจบ ร่างสูงก็กระแทกแก่นกายเข้าออกภายในตัวของร่างบางอย่างรุนแรง ทำให้เลือดยิ่งไหลมากขึ้นกว่าเดิม เปรอะเปื้อนเต็มที่นอนไปหมด ร่างบางได้แต่นอนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลไปกับความเสียใจ
"ฮึก อ๊ะ ช้าหน่อย" ร่างบางร้องขอให้ร่างสูงเคลื่อนไหวช้ากว่านี้ แทนที่ร่างสูงจะกระทำช้าๆตามที่ร่างบางร้องขอแต่ร่างสูงกลับยิ่งเพิ่มแรงกระแทกมากขึ้นเท่านั้น
"อ๊า !!!!!!"
"ดงแฮ นายมันสุดยอด" ร่างสูงลูบไล้ไปตามสัดส่วนของร่างบางด้วยความหลงใหล อีกทั้งร่างสูงยังขบกัดซอกคอขาวให้เป็นรอยเต็มซอกคอขาวๆ
"อ๊า ไม่ไหวแล้ว อ่ะ ! " ทันทีสิ้นสุดเสียงร่างบางทั้งสองคนก็ปลดปล่อยออกมาในทันที แต่แทนที่ร่างสูงจะหยุดการกระทำเพียงแค่นี้ แต่ร่างสูงกลับทำอีกครั้ง
"พอเถอะ คิบอม ฉันไม่ไหวแล้ว "
"อย่างนายมีหรอจะไม่ไหว หยุดเรียกร้องความสนใจสักทีดงแฮ"
ไม่รู้ว่าเวลาตอนนี้มันผ่านไปนานเท่าไรแล้วที่ คิบอมกระทำกับเขาเหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่ไร้ความรู้สึก ในตอนนี้ร่างบางไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเคลื่อนไหวไปไหน ร่างบางทำท่าจะหลับอยู่หลายครั้งแต่ก็ถูกปลุกด้วยฝีมือของร่างสูงอยู่หลายครั้ง
"ฮ้า !!" เสียงของร่างสูงดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะล้มลงตัวลงนอนข้างๆร่างบางที่สลบลงไปในทันที่ ที่บทเพลงรักจบลงตั้งแต่เช้า
"อืม" ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ดงแฮหันไปมองรอบๆห้องก็หันไปพบกับเจ้าของห้องที่กำลังเดินถาดอาหารเข้ามาในห้องแล้ววางไว้ที่โต๊ะ
"ลุกขึ้นมากินข้าว ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วฉันจะพานายกลับบ้าน" คิบอมพูดแค่นั้นก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากห้องไปในทันที
ร่างบางมองตามหลังร่างสูงด้วยแววตาที่เจ็บปวด ที่ร่างสูงไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้สภาพจิตใจของร่างบางในตอนนี้รู้สึกอย่างไร เวลาล่วงเลยไปจนพระอาทิตย์ตกดินเป็นเวลานานกว่าที่ร่างบางจะก้าวเดินออกมาจากห้องนอน ทันทีที่ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอน ร่างสูงก็เดินนำไปยังรถที่จอดไว้ แล้วสตาร์ท (เขียนไม่ถูกถ้าเขียนผิดก็ขอโทษด้วยนะค่ะเครื่องรอร่างบางทันที ร่างบางเดินออกมาจากบ้านด้วยความยากลำบาก แค่ขยับตัวเขาก็เจ็บไปทั่วตัวแล้ว ร่างบางพยายามเดินไปยังรถให้เร็วที่สุด เมื่อร่างบางมาถึงก็เข้าไปนั่งข้างๆประจำคนขับ คิบอมก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของร่างบางทันที
ผลงาน
